সুখবোৰ ভগাই ললে তাৰ আনন্দ বেছি হয়...

হাস্পিতালত ওচৰা ওচৰি বিচনাত দুজন ৰোগী আছিল। দুয়োজনেই মৃত্যু শয্যাত দিন গনাত ব্যস্ত। এজন ৰোগী থাকিছিল খিৰিকীৰ ওচৰৰ বিচনাত। বিচনাৰ পৰা উঠি বহাৰ ক্ষমতা দুয়োৰে নাছিল যদিও খিৰিকীৰ ওচৰৰ ৰোগীজন আবেলি সময়ত নার্চৰ সহায় লৈ উঠি বহে আৰু এঘন্টামান সময় অপলক দৃষ্টিৰে বাহিৰৰ ফালে চাই ৰয়...
১ ঘণ্টা পিছত ওচৰৰ বিচনাত শুই থকাজনৰ আগত বাহিৰত কি কি দেখিলে এমুৰৰ বর্ণনা কৰে।
তেও প্রতিদিন কয়--"বাহিৰত চৰাইবোৰ উৰি আছে। সৰু সৰু শিশুবোৰে হাঁহি হাঁহি খেলিছে। সিহঁতে কাগজৰ নাও সজাই পানীত এৰি দিছে......"
ওচৰৰ বিচনাত শুই থকাজনে এইবোৰ শুনি মনতে কল্পনা কৰি নানান সপোন দেখে।
কিবা বেলেগেই অনুভুতি হয় ভাল লগা কথাবোৰৰ বর্ণনা শুনি।

হঠাৎ এদিন খিৰিকীৰ ওচৰৰ ৰোগীজনৰ মৃত্যু হল। আনজন ৰোগীয়ে তেতিয়া নার্চজনীক খিৰিকিৰ ওচৰৰ বিচনাখন দিবলৈ অনুৰোধ কৰিলে।
আবেলি হোৱাত সি খিৰিকিৰ কাষত  ললে। তাৰ খুউব আনন্দ। আজি সি নিজ চকুৰে প্রকৃতিৰ খেল চাব। বহুত আশা লৈ সি খিৰিকিৰে বাহিৰলৈ চকু ফুৰালে। কিন্তু সেয়া কি?? সেইফালে চোন ওখ ওখ বেৰৰ বাহিৰে একো নাই।

সি নার্চ গৰাকীক মাতি সুধিলে "ইয়াত চোন ওখ বেৰৰ বাহিৰে একো নাই! তেতিয়াহলে সি মোক কেনেকৈ ইমান সুন্দৰকৈ ফুল-বাগিছা, চৰাই-চিৰিকতী আৰু বহুতো প্রকৃতিৰ মনোমহা কহিনী শুনাইছিল??"
নার্চগৰাকীয়ে হাঁহি হাঁহি উত্তৰ দিলে "আচলতে তেও আছিল অন্ধ। আপুনি সেইবোৰ শুনি উৎসাহ পোৱাৰ বাবেই আপোনাক তেনে গল্প শুনাইছিল...."

নিজৰ দুখ কাৰোবাৰ সতে ভগাই ললে দুখ পাতলে। আৰু সুখবোৰ ভগাই চাওক, তাৰ আনন্দ দুগুন হৈ যাব।