বুদ্ধ পূর্ণিমা

এসময়ত লাঙি দা খেপৌৰ ঘৰত
হালোৱা হিচাপে আছিল। মানুজন বৰ
হোজা প্রকৃতিৰ। কাম ঠিকেই
কৰে বুধি বুলিবলে হ’লে একো এটা নাই। সেই সময়চোৱাত খেপৌয়ে পূর্ণিমা পালিছিল। কিবা বোলে গ্রহৰ দোষ আছিল। পূর্ণিমা পালিলে প্রায়ে খেপৌয়ে বহুত ফল-মূল তথা মিঠৈ দৈ খাই লঘোন ভাঙিছিল। তাকে দেখি মানে লাঙি দায়ো ভাবিলে সিও পূর্ণিমা পালিব। তাৰো তেনেদৰে ফল মূল
মিঠৈ খাবৰ মন। কথাষাৰ খেপৌক কলত
খেপৌ মহা আনন্দিত হৈ কলে ” পালিব লাগে। পালিলে দেহৰ লগতে মনৰো শুদ্ধি হয়।” এই বুলি তাৰ পিচৰবাৰ লাঙি দায়ো লঘনে আছে। পিচে সন্ধিয়া হৈ কেতিয়াবাই পাৰ হ’ল তথাপি খেপৌয়ে একো নুখুৱাত লাঙি দায়ে শুধিয়ে দিলে “দাদা লঘোন নাভাঙে নেকি?”
খেপৌয়ে যিষাৰ কথা কলে লাঙি দায়ে আৰু কেতিয়াও পূর্ণিমাৰ নাম নুলুৱা হ’ল। খেপৌ দায়ে কি কলে জানেনে? কলে “আজি বুদ্ধ পূর্ণিমা। আজি দিনটো তো বাদেই দে। ৰাতিও একো খাব নোৱাৰো। পানী এগিলাচ ও।”

"লোভেই পাপ
পাপেই মৃত্যু।।"