লাঙি দাৰ মানে শুৱতে নাক বজোৱা অভ্যাস। সেয়ে সি পৰাপক্ষত বেলেগৰ ঘৰত ৰাতি নাথাকেই। ঘটনাটো লাঙি দাৰ বিয়াৰ কেইদিনমান পিছৰেই।
আমাৰ ভেবেলী বৌৰ লগত বিহু খাবলে শহুৰেকৰ ঘৰলে গল।
খাই বৈ উঠাত আধা বেলি পাৰেই হৈছিল। উপায় নাপাই ৰাতি থাকিব লগা হ'ল।
ৰাতি ভাতসাজ খাই উঠি লাঙি দা শুৱ গল। ওচৰৰে কোথাটোত ভেবেলী বৌ আৰু লাঙি দাৰ শাহু শুৱ লৈছে হে। তেনেতে কিবা শব্দ শুনি শাহুৱে কলে।
শাহু: আই যাচোন বোপাৰ কোঠাৰ টেবুল ফেন খন বন্ধ কৰি চেইলিঙ ফেনখন চলাই দিবিগৈ। টেবুল ফেনখন বেয়া হৈ আছে। ঘোৰ ঘোৰ শব্দ কৰে।
ভেবেলী বৌ: নহয় মা, আমাৰ তেওঁ শুলেই। ঘোৰ ঘোৰ শব্দ ফেনৰ নহয়।
